Drugim razem wojna, bardziej domowa zastała nas w Nepalu. Już na granicy odradzano nam wjazd do tego kraju ale byliśmy za blisko żeby zrezygnować. I tu też po dwóch dniach, jak dotarliśmy do Pokhary dowiedzieliśmy się o blokadach dróg i strajku całego transportu. W zasadzie niemal ostatnim busem przejechaliśmy do Katmandu. Po drodze zatrzymywały nas liczne patrole. W samej stolicy jeszcze przez dwa dni mogliśmy funkcjonować jako turyści. Potem wszystko się zmieniło. Zamknęły się sklepy, instytucje, bary, wszelkie usługi. Zrobiło się nieciekawie. Mój znajomy radził nam, żeby jak najszybciej wydostać się spod okupacji Maoistów. W Nepalu można się poruszać albo autobusem albo samolotem. Drogi, którymi wjechaliśmy były wysadzone w powietrze. Codziennie robiliśmy prasówkę, starając się kontrolować sytuację. Aż nadszedł czas decyzji. Bilety na samolot zarezerwowaliśmy w lokalnym punkcie xero, będącym jednocześnie pralnią. Powodzenie tego ruchu była nieznane aż do następnego dnia, ale pomimo obaw dostaliśmy przepustkę na lot. Miasto zmieniło się w twierdzę. Na ulicach pojawiły się bataliony wojska, zasieki, blokady. Wszystko stanęło. W dniu naszego lotu jedynym transportem był Airbus i specjalne samochody dowożące turystów na lotnisko. W tym nas. Jak już byliśmy w strefie wydawało się bezpiecznej, okazało się, że nasz lot został odwołany. W tłumie zapanowała konsternacja. Wraz z nami, na lot czekali amerykańscy dziennikarze. W krótkiej rozmowie dowiedzieliśmy się, że już nie jest bezpiecznie. Po jakimś czasie padł komunikat, że odlecimy Królewskimi liniami lotniczymi... Stało się, bezpieczni na pokładzie ekskluzywnego samolotu dostaliśmy pierwszy od trzech dni ciepły posiłek.. za oknem towarzyszył nam krajobraz posągowych Himalajów. Zegnał nas sam Mount Everest... już wtedy świat przestał być taki sam..

Dziś wojna opanowała Ukrainę - dlaczego, po co, dla kogo?...